روزها کم کم تا حدودی به روال عادی خودشون برگشتن. ما آدمها ولی نه. ما دیگه هیچ وقت به حالت عادی برنخواهیم گشت. تو این شرایط مسخره ی ایران، مانی که بیش از یکساله برنامه داشته برای عید بره ایران، همچنان از خر شیطون پایین نمیاد. هواپیما رو با موشک میزنن، همچنان میخواد بره؛ ایرلاینا همه پروازاشونو جمع می کنن، همچنان میخواد بره؛ پروازای باقیمونده عین چی گرون میشن اونم با تعداد استاپ های بیشتر، همچنان میخواد بره؛ میگن برای برگشت به کانادا باید ده میلیون مالیات بده، همچنان میخواد بره.
من هیچ وقت همسری نبودم که جلوی پارتنرم رو بگیرم. هیچ وقت نگفتم نمیشه بری. امیدوار بودم خودش بفهمه که بهتره نره. ولی چند وقته مانی دلش با کانادا نیست. یادش رفته ایران چه جوری بود، یادش رفته چقدر اونجا بدبختی کشیدیم. با خودم میگم بذارم بره، بلکه یادش بیاد. ولی مشکل اصلی اینجا نیست. مشکل اینه که مانی هنوز جدی نگرفته که ما اومدیم اینجا بمونیم. متوجه نیست که از یه جایی به بعد جوب گشاد میشه. زبان می خونه، ولی نه اونقدر جدی شبیه یه کسی که سی و پنج سالشه و باید شروع کنه ریشه هاشو تو کشور جدید محکم کنه. حالا هم که میخواد پاشه بره ایران پنج شیش ماه بمونه. ولش کن، بذار غر نزنم.
آیلتس دادم. برای اینکه ماکزیمم امتیاز رو از زبان بگیرم، نیاز به این نمرات داشتم:
L8.5 R8 W7.5 S7.5
برنامه داشتم بشینم بخونم و یه بار بیشتر امتحان ندم ولی نشد. فقط رسیدم دو تا لسنینگ و ریدینگ نمونه بزنم که با سبک امتحان اشنا شم. بیشتر نگران رایتینگ بودم چون شنیده بودم بد نمره میدن تو ایلتس و من حتما هفت و نیم میخواستم. البته با هفت هم کارم راه میفتاد، ولی از اونجا که امتیازات رفته بالا نیاز داشتم بیشترین امتیاز ممکن رو از زبان بگیرم. امتحان دادم و نتایجم این شد:
L9 R8 W7.5 S8
البته اول رایتینگ هفت شدم و بعد اعتراض زدم و هفت و نیم شد. این یعنی ماکزیمم امتیاز رو میگیرم. نتیجه ی وس مانی هم اومد و بالاخره با داشتن نتایج وس دو تامون و ایلتس من رفتیم تو پول. امتیاز من و مانی روی هم فعلا ۴۶۴ هست و اخرین مینیمم امتیاز ۴۷۱ بوده، هفته پیش. هیچی دیگه، باید منتظر بمونیم که امتیازا بیاد پایین.
درباره این سایت